Bugün bir sporcum daha, sırf ailesi öyle istiyor diye voleybolu bırakmak zorunda kaldı.
Üstelik kendisi çok severek geliyordu. Bırakacak bir tavrı da yoktu gayet iyi gidiyordu durumu.
Antrenman dediğim 7 gün, günde 3 saatlik bir performans antrenmanı değil. 2 gün, günde 1 buçuk saatlik kafa dağıtma ve sporsal bir faaliyet yapma antrenmanı. Resmi tatiller ve kendi kafa tatillerini saymazsak ayda 3 yada 4 antrenman yapıyor.
Yani çocuğun ücretsiz bir spor kursuna, aylık ortalama 7 saatini ayırması anne ve babaları rahatsız etmiş olacak ki bir daha antrenmana göndermeme kararı almışlar. Çocuğunun bu iş için verdiği emeği ve benim ona öğrettiklerim için sarf ettiğim çabaları saymıyorum bile.
Sanırım bu aile çocuklarının 7/24 ders çalışacağını öngördü. Yani mutsuz ama çok çalışkan bir birey.
Antisosyal ama tüm ders notları 100 olan bir öğrenci.
Bu arada bahsi geçen sporcum, geçen sene sınıflar arası voleybol turnuvası için sıcağın altında okul bahçesinde kendini parcalarcasina antrenman yapmayı, kulüp antrenmanına tercih eden bir çocuk.
Kendim bu işin içinden gelmeseydim bu davranışlar bana bu kadar enteresan gelir miydi bilmiyorum. Çünkü ben takım arkadaşlarımı ve antrenörlerimi ailemden daha çok gördüğümü hatırlıyorum. Sabah 07;00’de evden çıkıp akşam 21:00 civarında eve geldiğimi, maç olduğu dönemlerde, zaman zaman gece yarısı eve döndüğümü hatırlıyorum. Ve en önemlisi ne biliyor musunuz? Ne zaman pes etmeye yeltensem, AİLEMİN motivasyonumu yüksek tutmak için çabalamaları, benim de bu çabaları karşılıksız bırakmamak için eskisinden daha motive olarak yoluma devam etmek istemem.
Evet bu kadar büyük fedakarlık değil sizlerden istediğimiz, sadece ama sadece çocuklarınızın ne düşündüğünü biraz daha önemsemeniz. Onların bir birey olduğunu unutmadan, fikirlerine saygı duymanız. Size göre çocuğunuz artık spor yapmamalı, peki ya ona göre???
EVOLEYBOL.COM 