Hafta sonu, Ankara’ya 2017 FIVB Grand Prix maçlarını izlemeye gitmiştik. İlk gün Sırbistan’a farklı şekilde yenilince ağzımızın tadı kaçtı.
Takımımızın ilk günkü zevksiz, mücadelesiz oyunu bizde keyif de, iştah da bırakmamıştı. Yine de gün içinde doğru düzgün bir şey yememiş olduğumuzdan otele gitmeden önce atıştıralım istedik.
Yemek için Tandoğan’a indik. 2010 ve 2013 yılında iki defa antrenörlük kursu için buraya geldiğimden bu çevreyi iyi biliyordum. Yol üstünde karşımıza çıkan “Ciğerci Yılmaz” diye bir kebapçı gördük, oturduk.
Önce az çorba ile başladık. Ana yemek olarak ben Urfa kebabı, kız arkadaşım da ciğer istedi. Yemekleri beklerken genç garson arkadaş mevsim salata, haydari, acılı ezme, biber kızarması, bulgur pilavı, kırmızı lahana salatası, biri pişmiş, biri çiğ sumaklı soğan, maydanoz gibi çeşit çeşit mezeleri masaya indirmeye başladı.
“Biz bunları istemedik ki” dedim yemek faturasının kabaracağı telaşı ile.
“Efendim bunlar bizim ikramımız” dedi garson arkadaş.
“Madem bu kadar ikram vardı biz bunlarla da doyardık, keşke ana yemeği istemeseydik” diye kafamdan geçti ama dillendirmedim.
Ana yemekler de geldiğinde masa o kadar doldu ki bir kaşık için bile yer kalmamıştı!
Normalde ciğeri Urfa ve Diyarbakır’dan başka yerde yemem. Yapmayı becerene denk gelmedim çünkü. Kız arkadaşımın ısrarı ile bir şiş yemeye hazırlanırken garson ” Abi; lavaşa önce soğanı, sonra yeşilliği, köz biberi koy sonra ciğer şişini sar ye” diye tarif verdi. Bir yedim, bir daha, bir daha istedim. Zaten o kadar çok ciğer getiriyorlar ki sayısını sayamadım bile.
Muhteşem bir yemek yedik. Karnımızı “iyi yedik be” diye ovarken çaylarımızı içtik. Çaylar bitmeden masaya dondurmalı künefe geldi. Zaten bunca yemek için kabarık bir hesap ödemeye hazırlanıyorken bu da üstüne tüy dikmişti.
“Bunu da istememiştik “ dedim. İsmini sonraki gece öğrendiğim Arif adlı garson ” Madem İzmirden gelmişsiniz bu da bizim ikramımız olsun” dedi. ‘Gelecek olan kabarık hesap için sempatik şeyler söyleyerek kavga çıkarmayalım diye ortam hazırlıyor’ diye düşündüm. Bir sıcak bir soğuk tatlıdan kaşık kaşık yerken bir taraftan da “İnşallah kredi kartımın limiti hesap için yeterli olur” diye içimden geçiriyordum.
Hesabı korkarak istedim. Kapağı heyecanla kaldırdım. ” 50″ rakamını gördüm. Sağında, solunda başka bir rakam var mı diye baktım, yoktu. “Bunlar başka bir masanın hesabını bize getirdi” diye hesabı kız arkadaşıma gösterdim. O da ‘Bu kadar yemek için 50 lira çok az’ dedi. Bir yanım ” ses çıkarma, hata yaptılarsa onların suçu, öde, geç” diyorken diğer yanım “Helal, haram” muhasebesi yapıyordu.
Bir ara Nihat Hatipoğlu hocaya telefonla bağlanıp bu durumu sorayım istedim ama o saatte programı yoktu.
Arif’i çağırdım. “Sanırım bu bizim hesap değil” dedim. “Sizin hesap abi” dedi. “Yani şimdi bütün bu yediklerimiz için, üstelik iki kişi, toplam 50 lira mı ödeyeceğiz?” dedim şaşkınlıkla. “Evet Abi. Hepsi bu” dedi gülümseyerek. “E be güzel kardeşim, bu kadar lezzetli kebaplar, bu kadar mezeler için bu kadar az hesap olur mu?” dedim. “Burada böyle abi” dedi.
Tam o sırada Epirden hocam aradı. “Doktor maçla ilgili yazıyı ne zaman yazacaksın?” diye sordu. “Hocam valla maçta tat tuz yoktu. Ağzımızın tadı yeni yerine geldi. Ben maç yerine burayı yazsam olur mu?” dedim. “Olur tabi, neden olmasın. Hem Ankara”da maç izlemeye gidenler için de faydalı bir bilgi olur” dedi.
Ertesi gece Milli takım Belçika’yı yendikten sonra daha bir keyifle tekrar aynı yere, CİĞERCİ YLMAZ‘a gittik.
Artık ne ödeyeceğimizi bilerek rahat rahat, keyifle yemeğimizi, tatlımızı yedik, çayımızı içtik.
Garson Arif’e “Ben www.evoleybol.com da yazıyorum” deyince onun da sıkı bir voleybol takipçisi olduğunu, oranın devamlı müşterileri arasında daha önce Milli Takımları çalıştıran Reşat Yazıcıoğulları ve Veljko Basic‘in olduğunu öğrendik.
Demek hesabını kitabını ve ağzının tadını bilen değerli hocalarımız da orada yiyorlardı.
Biz iki gece yedik, size de tavsiye ederiz.
Böylece voleybol yazıp ağzımızın tadını da kaçırmamış olduk.
Not: Bu yazı Belçika maçından sonra yazılmıştır.
EVOLEYBOL.COM 
1 Comment