Bir okurum bana mesaj atmış.

‘Deniz Bey;

Benim bir kızım var, ellerinizden öper, 9 yaşındayken semtimizde bir kulübün spor okuluna, Voleybol’a yazdırdık. Açıkçası kendisinin sporcu olmasından çok fiziken sağlam, ruhen disiplinli bir çocuk olması için böyle bir şey düşünmüştük. Kulübün belirlediği aidatları muntazaman ödedik. Birkaç yıl sonra ‘Artık kendi yaş gruplarında maçlara çıkartacağız’ diyerek bizden lisans için çeşitli evraklar istediler. Biz de onları hazırlayıp verdik.

Maçlara çıkmaya başladı. Biz de anne baba olarak heyecanla gidip maçlarını izledik, destek olduk.

Kızımız akranlarına göre daha iyiydi. Maçlarda da dikkat çekiyordu.

Bir süre sonra Kızım’ Baba artık takıma girdim, aidat vermeyecekmişiz’ dedi sevinçle. İki yıl da böyle devam etti.

Sonra eski Antrenörü ayrılıp başka bir yere geçti.  Kızım yeni gelen antrenöre bir türlü ısınamadı. Eskiden antrenmanlara koşa koşa giden kız ‘Ben Voleybolu bırakacağım’ demeye başladı. Onu karşıma alıp ne sorunu olduğunu sordum. Yeni antrenörün kendilerini sürekli aşağıladığını, bir şey bilmediklerini söylediğini, tavırlarının gereksiz sertlikte olduğunu ve hep aynı şekilde antrenman yaptığını, bundan dolayı artık gitmek istemediğini söyledi

Kızım ya Voleybolu bırakacaktı ya da onun kulübünü değiştirecektik. Onun voleybola devam etmesini istiyorduk çünkü ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu pek çok kişiden duyuyor, voleybol’un onun hayatına getirdiği disiplin ve düzen de onun akranlarına göre daha olgun ve farklı biri olmasını sağlıyordu.

Kulüp yöneticileri ile görüşmeye karar verdim. Görüştüğüm herkes ‘Ben bir şey yapamam şuna git’ deyip oradan oraya gönderdi. Şube sorumlusu müteahhit ‘Bize 30 bin lira getir, kızının bonservisini vereyim’ diyor.

Kızım 2 yıldır o kulübe ücretsiz gidiyor. Daha önceki yıllarda tüm aidatlarımızı yatırdık. Toplasan 5000 lira bir bedel ancak tutuyor.  Biz o parayı ödemeyi kabul ettik ama onlar 30 bin lirada   diretiyorlar.

Voleybol Federasyonu bir şey yapmıyor!

Federasyonu aradım. ‘Kızınız alt yapıda olduğu için sizin Gençlik Spor’a gitmeniz lazım’ dediler. Gençlik spora gittik. ‘Biz kulübü de korumak zorundayız. Mazeretsiz ayrılamazsınız’ diyorlar. Size yazdıklarımı onlara da söyledim ama ilgilenmediler.

İki arada bir derede kaldık.

Nasıl bir çözüm bulalım? Ne yapalım? Kime gidelim? Kızımız Voleybolcu ama Voleybol Federasyonu topu Gençlik Spor’a atıyor. Gençlik spor da ‘gidin kulüple işinizi halledin’ diyor.

Kızımızın spor hayatı spordan anlamayan bir adamın iki dudağı arasından çıkacak bir söze  mi bağlı? Üstelik ‘öyle yan yollar falan da aramayın. Kızınızın Voleybol hayatını  bitiririm’ diye tehdit ediyor.

Bize ne yapmamızı önerirsiniz?’ diye yazmış.

Açıkçası kendimi o babanın yerine koydum ve şiştim. Mafya yöneticiler, iş yapmak istemeyen bürokratlar, ‘Benim işim değil’ diyen Federasyon yetkilileri, ve kızının geleceği arasında sıkışıp kalan bir insan.

Üstelik mafya yöneticilerden de tehdit alıyor!

Bir oyuncu bir kulüpte başladı diye ömür boyu aynı kulüpte kalmak zorunda mı? Oyuncular köle mi? Esir mi?

Bu konu bildiğim bir konu da değil. En azından birilerinin bu yazıyı okuyup doğru düzgün bir yöntem göstermesini umuyorum.

Not: Voleybolcu kızımızın ve ailesinin güvenliği için bazı şeyler değiştirilmiştir.