Bizler böyle değildik !… Ataerkil yapımızda, örf ve adetlerimizde kardeşlik, paylaşmak, yardımlaşmak, sevgi ve saygı vardı… Eleştirilere, nasihatlere hoşgörü ve tahammül vardı…
Son yıllarda, ülkemizdeki sosyo ekonomk, politik, kültürel tablolar yüzünden her kesimden, her yaştaki bireylerde her yer ve ortamlarda sıradışı, yakışıksız, endişe verici bir “üşütme” modunda yaşamaya başladık ?…
Elbette istisnalar, çok az da olsa var ?… Ancak ne yazık ki onlar toplum içinde bu örnek ayrıcalıkları yüzünden (!) tutunamamakta, hasar görmekteler…
Hoşgörü zafiyeti, tahammül sendromu, aşırı öfke, şiddete başvurma, küfür edebiyatı (!), sevgi ve saygı erozyonu bulaşıcı bir illet hastalık gibi vücudumuzun her santimetre karesine yayılmış durumda… Beynimiz darmadağın, yüreğimiz paramparça, yüzümüzde gülücük eksikliği, içten uzatılan sevgi ve saygı yüklü bir el beklentisi içinde debellenip duruyoruz ?…
Kutuplara bölünmüş, birbirine karşı kin ve nefret duygularıyla düşmanca ötekileştirilmiş bireylerden oluşan, bölünmüş bir toplum olduk ?…
Tüm bu olumsuzlukların yarattığı karanlıklardan bizleri ışık tutup aydınlığa çıkaracak bir/birkaç gerçek lider zafiyeti yaşamaktayız ?…
Nereye baksak, endişe şarj ediyoruz benliğimize… Başta politik arena (bakın bu kelime spor alanlarından çok bu kesime ne kadar yakışıyor ?…) olmak üzere erdemiyle toplumları evrensel bir barış, kardeşlik olgusu içerisinde birleştirmesi gereken sporumuzda da bu tabloyu fazlasıyla yaşar olduk ?…
Futbolda ortaya zıplayan birkaç çapulcu (!) yanı sıra voleybolumuzda da, hem de kızlarımızda yakışıksız hareketler, dahası kendilerini “simsar” sanan, ortalarda cirit atan uyanıkların sporcu “kapkaç” girişimleri, arada karar sarhoşluğu yaşayan aileler ve bundan olumsuz etkilenen, küsen emekçi antrenörlerle örülü elit ailemizin içinde bulunduğu durum gerçekten bizler için son derece üzücü ve endişe verici ?… Bu konuda bizim doktor (Deniz Arslan) epey yazı yazdı, dikkat çekmeye çalıştı, kimse üzerine alınmadı, yabancı bir gezegende yaşanan masallar gibi okudu sanırım ?…
O kadar çok uyarı ve eleştiride bulunmamıza karşın, hiç bir kesimden “tık” yok ?… İşin üzücü yanı da bu durumların üzerine gidip, kurtulmak isteyen de gözükmüyor ufukta ?…
Oysa keşke herkes birazcık kendini kontrol edebilse ?… Görmezden geldiği sorumluluklarını hatırlayıp, yanlışlarını görüp, düzeltmeye çaba gösterebilse ?… Karşısındakilere saygı gösterebilse, sevebilse, hoşgörülü olabilse ?… Bir de bu insanı insan yapan olguyu deneyebilse ?… O karşısındakiler kadar, bir şekilde kendisine de zarar veren, insanlıktan uzaklaştıran, ötekileştiren “bencillik”, “çıldırmışlık” sendromundan benliğini bir nebze kurtarıp, “insan” olmayı denese ?… İnanın herşey bizleri huzura, mutluluğa taşıyabilecek ?… Bu tabloya hasret kaldık !… Sanırım, bu hasret, bu kafalarla, bu gidişle artarak devam edecek ?…
EVOLEYBOL.COM 